Blijf je graag op de hoogte van vervolgposts? Schrijf je dan zeker in op mijn driemaandelijkse nieuwsbrief.
Geboekt – Marguerite Duras over de zee bij Trouville-sur-Mer: “Regarder la mer c’est regarder le tout“
Blauwe ogen zwart haar is een sensuele roman van Marguerite Duras uit 1986. Hij is onlangs verschenen in een herziene vertaling. De machtig mooie cover van dit boek is gelinkt aan Hôtel des Roches Noires in de Normandische badplaats Trouville-sur-Mer. Het beeld leidde me naar Marguerite Duras’ film La femme du Gange. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, is deze film uit 1973 namelijk gedraaid in datzelfde Trouville-sur-Mer, aan de kust van het Kanaal in Calvados dus. Naast de zee en het imposante strand steelt ook het voormalige Hôtel des Roches Noires in al zijn statigheid de show op het witte doek. In de openingsscène van Blauwe ogen zwart haar is dit eveneens het geval.
Dubbel geboekt – Twee vrouwen moederziel alleen (op aarde): Ik die nooit een man heb gekend en De wand.
In Ik die nooit een man heb gekend van de Brusselse Jacqueline Harpman (1929-2012) overleeft een almaar kleiner wordend groepje vrouwen in een postapocalyptische wereld. Naarmate de jaren vorderen blijft de jongste vrouw, de vertelster, moederziel alleen over. Haar lot doet denken aan dat van de vrouw in De wand van de Oostenrijkse Marlen Haushofer (1920-1970). Ook zij overleeft immers zonder medemensen na een bizarre ramp. Toch is De wand al bij al een hoopvoller boek.